Spaanse bureaucratie

Een strakblauwe lucht, weinig wind en 35,6 graden kregen we vandaag. Het zomert gewoon door.

Gisteren mislukte de gang naar het gemeentehuis om een stempel en handtekening onder een bewijs van leven te krijgen, omdat gevierd werd dat Maria ooit ten hemel werd opgenomen en dus alle instanties gisteren gesloten waren.
Vanochtend hebben we een nieuwe poging ondernomen. Na 3 kwartier rijden namen we in het gemeentehuis netjes een volgnummertje. Als 5 jaar ging het vervolg altijd goed. Zodra we aan de beurt waren werd netjes het bewijs van in leven zijn, na controle van mijn paspoort, voorzien van een stempel en handtekening en konden we de pensioeninstelling in Nederland overtuigen, dat ik nog tot de levenden behoor.
Vandaag ging het echter mis. De vermoeid kijkende vrouwelijke ambtenaar, die ik altijd al chagrijnig vond kijken, brabbelde dat de regels veranderd waren. We moesten in het gemeentehuis een padron (inschrijvingsbewijs) halen  en vervolgens naar de rechtbank gaan om daar te laten bewijzen dat ik nog leef. Aan de hand van een verkregen plattegrond van Orihuela vonden we na een kwartier zoeken de rechtbank. De 2 overjarige Guardia Civil beamten bij de ingang wezen ons heel vriendelijk naar een gang. Of we ons daar maar wilden aansluiten aan de rij. De rij bestond uit zo´n 30 personen en in de hoop dat alles een beetje vlot zou gaan, ben ik achteraan aangesloten. Volgens mij stonden de meesten in de rij in verband naturalisatie. Zij waren voorzien hele pakken ingevulde formulieren. Het was inmiddels al half twaalf en op een plakaat aan de muur stond geschreven dat het kantoortje open was voor publiek tussen 10 en 13 uur. Na een half uur in de rij te hebben gestaan was er al 1 persoon geholpen. Er zat dan ook maar 1 ambtenaar achter haar bureautje. Wel zag ik een andere een spelletje op een pc doen en diverse anderen met koppen koffie door de gang lopen of naar buiten gaan voor een sigaretje. Ik zag de bui al weer hangen, want om 13 uur gooien ze gewoon de deur dicht en dan kom je morgen maar weer terug. Ik had het helemaal gehad en we zijn dan ook vertrokken. Ik ga morgen het consulaat bellen om te vragen of we daar terecht kunnen. Het is wel 100 kilometer rijden, maar ik ga niet meer in zo´n achterlijke rij staan. Klantvriendelijkheid is in Spanje bij officiële instanties heel erg ver te zoeken en nu maar zien of het consulaat daar niet door besmet is.....

Uit nijd heb ik vanmiddag  me maar uitgeleefd op de amandelen door ze uit de bomen te slaan.