Welkom op ons blog over onze dagelijkse beslommeringen in Spanje


Welkom op ons blog over onze dagelijkse beslommeringen in Spanje. Wij zijn Fien en Aart en wonen sinds 2007 met veel plezier op de campo in het zuiden van de Costa Blanca. Genietend van het klimaat, de ruimte, de rust, het levenstempo, onze hondjes en vogeltjes en van elkaar. Kijk gerust rond in deze blog en reacties zijn altijd welkom.

maandag 30 november 2015

Hulp

Vanwege mijn fysieke ongemak ben ik nu niet in staat om op keukentrapjes te klimmen teneinde de olijven uit enkele van onze olijfbomen te oogsten. Fien had de olijven uit de kleine boompjes al binnen, maar de grote moeten nog ontdaan worden van hun vruchten. Vriend Iwan is daarom voor een week uit Nederland gekomen om ons te helpen met het binnenhalen van de rest van de oogst en andere tuinklusjes. Zeer welkom en gezellig. En hij gaat straks weer terug met een lekker kleurtje.....
 Fien en Iwan aan het oogsten
 Alby en Rakker kijken of het goed gebeurt
Als we snoeien snoeien we goed

vrijdag 27 november 2015

Wat bloeit er nog

Het is eind november en de zon schijnt bij bijna 20 graden in de schaduw. Heerlijk weertje om nog een zonnetje te pakken en een rondje door de tuin te lopen om te kijken wat er nu nog in bloei staat.
Nog ruim een maand en de eerste amandelbloesem zal zich weer laten zien.













woensdag 25 november 2015

Rood

Het was vandaag weer iets aangenamer met het weer. Wel een windje, maar toch weer ruim 18 graden in de schaduw. Dus uit de wind in de zon was het prima toeven. En het zonnetje ging weer mooi rood onder vlak na 6 uur.

maandag 23 november 2015

Langs het tuinpad van mijn vader

Midden in het oudere gedeelte van Soest ligt De Eng. Het is een enkele kilometers lange verhoogde rug. De Eng ligt grofweg in het gebied tussen de Nieuweweg en de Middelwijkstraat. Dwars over de Eng loopt de Molenstraat. Aan de ene kant van de Molenstraat is de Eng nagenoeg volledig bebouwd met woningen. Aan de andere kant loopt over het midden van de Eng de Molenweg, waarlangs ook nu nog akkerbouw plaatsvindt. Tot ver in de vijftiger jaren was de Molenweg een zandpad. Op de splitsing, aan het eind van de Molenweg staat een pittoresk huisje. Dat is het geboortehuis van mijn vader. Mijn grootouders zijn daar in 1918 hun gezin gaan stichten. Zij hebben hun hele leven lang op deze prachtige plek gewoond, midden tussen de wuivende korenvelden en aardappelakkers.

Wij woonden op de Molenstraat en een wandeling naar opa en oma kostte een klein kwartiertje. En iedere keer als ik het liedje "Langs het tuinpad van mijn vader" van Wim Sonneveld hoor, dwalen mijn gedachten weer af naar de tijd dat ik over het zandpad tussen het wuivende koren naar opa en oma liep. Midden in de zomer stonden de bermen vol met prachtige veldbloemen. Tussen het koren wiegden de korenbloemen en de margrietjes zachtjes mee en er boven trilde de lucht in de warme zonnestralen en floot de leeuwerik. Wat een voorrecht om dat mee te hebben mogen maken.

Mijn grootouders hebben eind twintiger jaren van de vorige eeuw een schilderij laten maken van het huis. Dat schilderij is nu in mijn bezit. Het is echter in een slechte staat. Het heeft alle jaren bij mijn grootouders in huis gehangen en later tot in de tachtiger jaren bij mijn ouders. Het schilderij lijkt dan ook wel op een gerookte makreel. Want in de vorige eeuw rookte bijna iedereen. Als mijn ooms op een verjaardag de hele avond van die dikke sigaren hadden zitten roken en ieder ander aan de sigaret zat, kon ik ´s-nachts niet slapen van de prikkende ogen.

Mijn zus heeft afgelopen zomer tijdens een tochtje een foto gemaakt van hoe het verbouwde huis er op dit moment bij staat. Het huis is tot begin deze eeuw in familiehanden geweest, maar is inmiddels verkocht.

De 2 jongetjes op het schilderij stellen mijn vader en één van zijn broers voor.

Op het schilderij en de zwart/wit foto staat de molen op de originele plek. Eind vorige eeuw is de molen verplaatst naar zijn huidige plek. Waarom dat gedaan is weet ik niet.






vrijdag 20 november 2015

Wijntje

20 november 2015. Een behoorlijk eind in de herfst zou je zeggen. Maar buiten merkte je daar vandaag niets van. Volgens het weerstation van Leo werd in de schaduw bijna 27 graden bij een strakblauwe hemel. Maar ik denk dat dit daarmee de warmste dag voor de rest van het jaar was. Ook wij krijgen een plagerig koufrontje te verwerken.


In Hondón de las Nieves zijn 2 bodega´s. Van beide hebben we diverse wijntjes geproefd, maar telkens kom ik toch weer terug op de wijn Corrent van Bodegas Hondon. Een wijntje van € 1,15 per liter. Voor mij als wijnproleet toch de lekkerste. Regelmatig brengen we er een bezoekje en laten dan een 2 literfles vullen voor een heel zacht prijsje. Voor de liefhebber hebben ze uiteraard ook nog diverse andere soorten. En houd je van een zoetje in de thee of op je brood dan is een potje lokale honing ook niet te versmaden.





dinsdag 17 november 2015

Uit de running....

Al bijna 3 maanden geen blogje meer gemaakt. Schande eigenlijk. Zeker voor mijn vaste lezers. Sorry daarvoor. De voornaamste reden is het volgende.
Regelmatig struinde ik in de natuur. Vaak op wat moeilijker bereikbare plekken. Doorgaans ging dat prima. Echter op zaterdag 22 augustus ging het mis. Erg mis. Na ongeveer anderhalve kilometer langs de rivier te zijn gelopen, gleed ik uit op een kort hellinkje en viel ik met mijn rechter heup op een ronde steen. Een verschrikkelijke vreemde pijn schoot door mij heen en onmiddellijk wist ik dat er iets heel erg fout was.
En daar lig je dan. Midden in de rimboe en je kan geen kant meer op. Staan op twee benen was onmogelijk en lopen al helemaal. Tussen 2 mannen in, met mijn armen hangend over hun schouders zijn we in ruim een uur anderhalve kilometer teruggehuppeld naar de weg, waar de auto stond. Bij iedere stap ging ik door de grond van de pijn. Nadat we naar het ziekenhuis Vinalopó in Elche waren gereden bleek daar uit de foto´s en de MRI die gemaakt werden, dat mijn rechter bekkenhelft verbrijzeld was. Er werd een metalen spies geboord door mijn bovenbeen en via een beugel werd daar 4 kilo gewicht aan gehangen. Deze tractie moest mijn bovenbeen uit mijn bekken trekken.
9 dagen later werd ik geopereerd. 2 chirurgen hebben met hun team 5 uur aan mij gesleuteld en hebben een prachtig metalen vlechtwerk aan mijn bekken vastgeschroefd.
Tijdens de operatie is mij nog 2 keer bloedtransfusie toegediend. Met 80 krammen werd ik weer dichtgemaakt en naar de Intensive Care gebracht, waar ik nog een paar dagen in de gaten gehouden werd.
Na 2 weken ziekenhuis mocht ik naar huis en begon het revalideren.  Nu, ruim 2 maanden na de operatie kan ik weer een beetje lopen, inmiddels al met één kruk. Hopelijk kan ik het jaar afsluiten zonder krukken en weer een beetje normaal gaan functioneren.
Het hele traject heeft ook een zware wissel getrokken op mijn super Fien, die alles, gelukkig met veel hulp, op haar geweldige schouders te dragen kreeg.
Een wandeling in de ruige natuur op de campo zit er voor mij niet meer in vrees ik. Maar er blijven genoeg andere dingen over om van te genieten....